Collectiedatabase

Verscheidene groepen van reizigers passeren elkaar tijdens hun oversteek van de Ōi-rivier. Deze oversteek was onvermijdelijk wanneer men reisde op de Tōkaidō, de weg tussen Edo (Tokio) en the Kamigata-regio van Kioto en Osaka. Rechts is de acteursgroep van Seki Sanjūrō II (1786–1839). Achter hem is een bordje te zien waarop staat dat de bagage van hem is (関三十郎荷物). Hij is onderweg naar Osaka (Naniwa), een stad met een levendig kabuki-circuit en de geboorteplaats van Sanjūrō. Hij was voornamelijk actief in Edo, maar reisde soms naar Osaka om daar toneelstukken op te voeren. Zijn metgezel is Asao Tomozō (1797–1851, ook bekend als Yoroku), die staat afgebeeld op het middelste vel. Beide acteurs reisden in 1826 vanuit Edo naar Osaka om daar het stuk Genpei no Nunobiki no Taki (De Minamoto en Taira, en de Watervallen van Nunobiki) op te voeren in de twaalfde maand van het jaar. De acteurs die hen tegemoet komen zijn Onoe Kikugorō III (1784–1849, ook bekend als Ōkawa Hachizō) en zijn zoon Onoe Matsusuke III (1805–1851). Ook Kikugorō heeft een bordje dat zijn bagage aanduidt. Zij reisden in de herfst van 1826 juist vanuit Osaka naar Edo. Kunisada maakt met deze prent een grap over de kleine kans dat de twee acteursgroepen elkaar tegenkwamen tijdens de oversteek van de Ōi-rivier. Daarvoor was een speciale service nodig van dragers omdat er geen bruggen gebouwd konden worden die bestendig waren tegen de vele overstromingen van deze rivier. De prent zou ook kunnen functioneren als advertentie: in 1827 speelde Kikugorō III in Hitori tabi gojūsan tsugi (Een Eenzame Reis Langs De 53 Stations), waarin een oversteek van de rivier wordt naspeeld. Om de scene nog levendiger te maken heeft Kunisada ook twee dienstmeisjes (jochū) uit rijke huishoudens toegevoegd die op pelgrimstocht zijn richting de heiligdommen van Ise (aangeduid met Ise mairi jochū ren 伊勢参り女中蓮).

The prent is onderdeel van een set van drie ontwerpen die bekende acteurs koppelen met bloemen. Hier wordt Kawarasaki Gonjūrō I (ook bekend als Ichikawa Danjūrō IX, 1838–1903) afgebeeld met pioenrozen. De andere twee ontwerpen tonen Nakamura Fusuke I (ook bekend als Nakamura Shikan IV, 1831–1899) met een pruimenbloesem en Sawamura Tanosuke III (1845–1878) met chrysanten. Elke prent bevat een venstertje in de vorm van het embleem van de afgebeelde acteur, waarin een gedicht is geschreven over de bloem waarmee zij gekoppeld zijn. Gonjūrō vertolkt hier niet een specifieke rol, maar draagt zijn alledaagse kleding en houdt een tabakspijp vast. Een silhouet van een stenen lantaarn (ishi-dōro) is rechts van hem te zien. De donkere bladeren van de pioenroos zijn met een glanzend zwart pigment gedrukt, en de handdoek van Gonjūrō bevat blinddruk (karazuri).

This multiple-sheet design by Kunisada portrays a Sukeroku play. First performed in the early 18^th century, many adaptations of the vendetta tale have appeared on the stage since. The story always centers on Sukeroku, a young hotheaded samurai who searches the Yoshiwara brothel district for his father’s killer, the bearded villain Ikyū. At the same time, the courtesan Agemaki is caught up in a love triangle with the two men. In 1822 in the Kawarasaki Theatre in Edo a version was performed called Sukeroku sakura no futaeobi (Sukeroku, Two Cherry Blossom Sashes), with the kabuki superstar Matsumoto Kōshirō V (1764–1838) in the lead role of Sukeroku. Kōshirō V was actually more famous for his depiction of the story’s villain, Ikyū. However, on this occasion that role belonged to Nakamura Daikichi (1773–1823), in one of his final performances.

De linkertwee vellen van een triptiek. Het ontbrekende rechtervel toont de acteur Nakamura Shikan II in de rol van Tadabumi. Het toneelstuk, Kin no zai saru shimadairi, werd in de elfde maand van 1829 uitgevoerd in het Nakamura-theater.

Linkerblad van een diptiek, de ontbrekende helft toont Seki Sanjūrō II in de rol van Kamiya Niemon.

De prenten in deze set beelden beroemde acteurs af en paren hen met locaties rondom de Ryōgoku-brug. De prenten bevatten gedichten die geschreven en gesigneerd zijn door de acteurs die worden afgebeeld. Hier wordt Ichikawa Kuzō II (1800–1871) afgebeeld met de 'rituele reinigingsplek' (koriba) aan het oosteinde van de brug, waar men zich ritueel waste in de Sumida-rivier.

De prenten in deze set beelden beroemde acteurs af en paren hen met locaties rondom de Ryōgoku-brug. De prenten bevatten gedichten die geschreven en gesigneerd zijn door de acteurs die worden afgebeeld. Hier wordt Ichikawa Danjūrō VII, de meest prominente acteur van zijn tijd, afgebeeld met de brug zelf.

Hirokōji (‘Wijde Laan’) was een ruim plein aan het westeinde van de Ryōgoku-brug, aangelegd om de verspreiding van potentiële branden tegen te gaan. Het was een levendig entertainmentdistrict met verscheidene verkoopstalletjes, kleine theaters, en theehuizen, waarvan er hier één geïllustreerd is samen met Ichimura Uzaemon XII (1812–1851).

De prenten in deze set beelden beroemde acteurs af en paren hen met locaties rondom de Ryōgoku-brug. De prenten bevatten gedichten die geschreven en gesigneerd zijn door de acteurs die worden afgebeeld. Deze prent toont Onoe Kikugorō III (1784–1849) samen met de Ekō-tempel in de buurt van de oostelijke oever. De term kaichō ('onthulling') geeft aan dat het hier om de bijzondere gelegenheid gaat waarbij het heilige icoon van de tempel openbaar wordt gemaakt voor het publiek. De Ekō-tempel stond ook bekend om de vele sumo-wedstrijden die er gehouden werden.

De acteur Sawamura Gennosuke II (1802–1853) wordt hier afgebeeld samen met Yanagibashi. Dit was een belangrijk entertainment-district net ten noordwesten van het westeinde van de Ryōgoku-brug. Naast verscheidene theehuizen en restaurants, stond het ook bekend om rederijen waar klanten aan boord konden stappen van gehuurde plezierboten die hen vervolgens stroomopwaarts naar de Yoshiwara-bordelenwijk vervoerden.

serie: Een bijeenkomst van ‘Kinderen van Edo’ op een Uitstapje om Vuurvliegjes te kijken (Hotarugari Edokkozoroi 蛍狩江戸ッ子揃)

Deze serie beeldt acteurs af die een uitstapje maken om vuurvliegjes te gaan kijken bij één van de vele rivieren in Edo. Om de hitte tegen te gaan hebben ze lichte zomerkleding aan van katoen (yukata, dragen ze waaiers (uchiwa) bij zich om zichzelf koelte toe te wuiven, en kleine handdoekjes (tenugui) om het zweet uit de nek te vegen. Zeker negen prenten uit deze set zijn bekend. Edokko (‘Kind van Edo’) in de serietitel is wat typische ras-Edoïeten zichzelf graag noemden; door en door een kind van Edo, geboren en getogen.

Deze serie beeldt acteurs af die een uitstapje maken om vuurvliegjes te gaan kijken bij één van de vele rivieren in Edo. Om de hitte tegen te gaan hebben ze lichte zomerkleding aan van katoen (yukata, dragen ze waaiers (uchiwa) bij zich om zichzelf koelte toe te wuiven, en kleine handdoekjes (tenugui) om het zweet uit de nek te vegen. Zeker negen prenten uit deze set zijn bekend. Edokko (‘Kind van Edo’) in de serietitel is wat typische ras-Edoïeten zichzelf graag noemden; door en door een kind van Edo, geboren en getogen.

Deze serie beeldt acteurs af die een uitstapje maken om vuurvliegjes te gaan kijken bij één van de vele rivieren in Edo. Om de hitte tegen te gaan hebben ze lichte zomerkleding aan van katoen (yukata, dragen ze waaiers (uchiwa) bij zich om zichzelf koelte toe te wuiven, en kleine handdoekjes (tenugui) om het zweet uit de nek te vegen. Zeker negen prenten uit deze set zijn bekend. Edokko (‘Kind van Edo’) in de serietitel is wat typische ras-Edoïeten zichzelf graag noemden; door en door een kind van Edo, geboren en getogen.

De inscriptie bevat de dialoog tussen de twee acteurs. Er bestaat een versie met het uitgeverszegel van Emiya Kichiemon (firma Rankōdō).

De inscriptie boven de acteurs bevat de dialoog van de desbetreffende scène. Er bestaat een heruitgave van ditzelfde ontwerp, ook uitgegeven door Kawaguchiya, waarin de twee acteurs zijn vervangen door Bandō Mitsugorō (Iwafuji) en Nakamura Shikan (Ohatsu), die ongeveer een jaar later de twee rollen vertolkten in het stuk Sakura-doki onna gyōretsu. In die latere editie zijn de gezichten en namen, inclusief die in de dialoog, aangepast. Verder is vreemd genoeg in deze latere editie ook het signatuur van Kunisada vervangen door het signatuur van zijn studiogenoot Utagawa Kuniyoshi (1798-1861). Kuniyoshi heeft in 1832 ook een drieluik ontworpen van het toneelstuk, ook voor de uitgeverij Shōeidō.

From the series The Twelve Months (Jūni tsuki no uchi 十二月の内)

Heruitgave nadat de uitgever Kiya Sōjirō de blokken had overgekocht van Enshūya Hikobei.

Heruitgave nadat de uitgever Kiya Sōjirō de blokken had overgekocht van Enshūya Hikobei.

Linkerblad van een triptiek. In het theaterstuk Asagao nikki gaat de knappe jongeman Miyagi Asojirō naar de Uji-rivier om te kijken naar de vuurvliegjes in de avondkoelte. Daar komt hij Miyuki tegen, de dochter van een invloedrijke samoerai, en de twee worden meteen verliefd. Hij schrijft een gedicht op haar waaier over asagao (ochtendglorie). Het lot wil dat ze lange tijd niet samen kunnen zijn, maar ze ontmoeten elkaar eindelijk weer in de haven van Akashi, wanneer Asojirō zijn geliefde de tekst van zijn gedicht hoort zingen. Miyuki besluit voor de liefde te gaan en haar vader te verlaten, maar net als zij van haar boot naar de boot van Asojirō wil springen zorgt een harde windvlaag ervoor dat ze te ver van elkaar wegdrijven. Miyuki weet nog net haar waaier met het gedicht naar Asojirō te gooien zodat hij haar zal onthouden, voor ze voor altijd gescheiden worden.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook in bundels van twee verkocht; één voor de herfst en winter en één voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook in bundels van twee verkocht; één voor de herfst en winter en één voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook in bundels van twee verkocht; één voor de herfst en winter en één voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook in bundels van twee verkocht; één voor de herfst en winter en één voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook in bundels van twee verkocht; één voor de herfst en winter en één voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook in bundels van twee verkocht; één voor de herfst en winter en één voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook verkocht in twee bundels; een voor de herfst en winter en een voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden verkocht in twee bundels; een voor de herfst en winter en een voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden verkocht in twee bundels; een voor de herfst en winter en een voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Uit een serie van 50 prenten die op encyclopedische wijze bloemen en vogels afbeelden en beschrijven, verdeeld over de vier seizoenen. De prenten werden ook in bundels van twee verkocht; één voor de herfst en winter en één voor de lente en zomer. De serie is later nog eens uitgegeven zonder het sierlijke kader en de tekstvakken. Deze set heeft na het drukken (en wellicht ná de eerste verkoop) een crêpe-behandeling ondergaan. Crêpe-prenten (chirimen-e) worden gemaakt door, na het drukproces, de prent vochtig te maken en (wellicht samen met andere prenten) om een cilinder te rollen, waarna de rol wordt samengedrukt. Dit wordt herhaald vanuit verschillende hoeken waardoor het formaat kleiner wordt en na het drogen de textuur kreukelig. Chirimen-e waren bijzonder populair bij het Franse publiek in de late 19^e eeuw en werden rond die tijd veel geëxporteerd.

Rechterblad van een triptiek. Uit een serie triptieken waarin hoofdstukken uit het populaire boekje Nise Murasaki inaka Genji (Neppe Murasaki, Boeren Genji) worden gepaard met de vijf grote festivals van het jaar. In dit geval Jongensdag, gevierd in de vijfde maand (satsuki).

Het gedicht was geschreven door Adachi Chiyono (ook wel bekend als de non Mugai Nyodai, c. 1223–1298), die plotse verlichting bereikte toen haar emmer brak: net als de weerspiegeling van de maan in het water in de emmer was haar eigen uitwendige verschijning ook slechts een illusie; om zichzelf werkelijk te begrijpen is het nodig binnenwaarts te kijken.

Deze prent maakt een woordgrap rondom het theaterstuk Sakura sōshi gonichi no bundan. De naam van het stuk verwijst naar de historische figuur waarop de hoofdrol was gebaseerd, Kiuchi Sōgo (1605–1653), een boer uit het Sakura-domein (hedendaagse prefectuur Chiba). In deze mitate (speelse vergelijking) koppelt Yoshitoshi de acteur Ichikawa Kodanji IV (die de poëzienaam Beishō gebruikte), in zijn rol als Asakura Tōgo, a pseudonym for Sōgo, met de plant in de achtergrond. Dit is Siebold's primula (Primula sieboldii), wat in het Japans sakurasō (kersenbloesemgras) wordt genoemd, omdat de bloemen een beetje op bloeiende kersenbloesem lijken.

Kodanji speelde de rol in het Morita-theater in de achtste maand van 1861, dezelfde tijd als dat deze prent werd uitgegeven. Het maken van acteurs-prenten ter gelegenheid van een nieuw stuk was een bekende verkoopstrategie.

Uit een set van minstens 15 historische onderwerpen in het verticale diptiek-formaat. Dit formaat wordt soms kakemono-e (hangrol plaatjes) genoemd omdat het door het de lange vorm geschikt is om in een hangrol te monteren.

Shunkan (c. 1143–1179) was een Boeddhistische monnik die was verbannen naar het Kikai-eiland samen met twee andere samenzweerders, ver weg van de hoofdstad Kyoto, na een onsuccesvolle poring om de Hoofdminister van de Staat (daijō-daijin) Taira no Kiyomori (1118–1181) omver te werpen. Shunkan wordt genoemd in het Verhaal van de Heike en het Kikai-eiland dat daarin wordt genoemd is waarschijnlijk het eiland met fonetisch dezelfde naam in de buurt van het hedendaagse Okinawa. Op een zeker moment wereden de andere twee ballingen plots gepardonneerd worden en zij mochten terugkeren naar Kyoto terwijl Shunkan alleen op het eiland werd achtergelaten, wat hem in volslagen wanhoop bracht. Shunkan werd later een populair personage in het volkstheater, kabuki.

Uit een set van minstens 15 historische onderwerpen in het verticale diptiek-formaat. Dit formaat wordt soms kakemono-e (hangrol plaatjes) genoemd omdat het door het de lange vorm geschikt is om in een hangrol te monteren.

Er zijn meerdere versies van het verhaal waar deze prent op gebaseerd is, maar een van de bekendste gaat als volgt. De zoogster van een jonge, zieke prinses wordt opgedragen op zoek te gaan naar een geneesmiddel voor het kind, waarvoor ze de lever van een pasgeboren baby nodig heeft. Ze is gedwongen haar eigen dochter achter te laten voor haar zoektocht naar een vrijwillige donateur. Na maanden tevergeefs gezocht te hebben naar een kandidaat, besluit de wanhopige vrouw op de loer te gaan liggen in een oud huis op de Adachi heide in de Provincie Mutsu. Destijds was het gebruikelijk voor aanstaande moeders om terug te keren naar hun geboorteplaats om te bevallen, en uiteindelijk komt een jonge zwangere vrouw langs het pad. De zoogster overvalt en vermoord de vrouw, maar realiseert zich te laat dat het haar eigen dochter is. Haar vreselijke daad transformeert haar in een onibaba (een oude vrouwelijke demon) die gek van woede en verdriet rondspookt op de Adachi heide op zoek naar nieuwe slachtoffers.

Postume editie uitgegeven door Matsuki Heikichi. Oorspronkelijke set in 1881 en 1887 uitgegeven door Tsuda Genshichi. In de vroege editie van Genshichi is het titelvenster rood, het signatuur omkaderd en zijn verscheidene kleuren aanwezig in de achtergrond.

Verhalen van Hedendaagse Galante Mannen is een serie van 36 ontwerpen die Yoshitoshi vroeg in zijn carrière heeft gemaakt. De set draait om twee rivaliserende gokbendes die tot een bloederig conflict kwamen in de jaren 1840, in het gebied rondom de monding van de Tone-rivier in het noordoosten van de hedendaagse prefectuur Chiba. De twee bendeleiders (oyabun) waren Iioka no Sukegorō (1792–1859) en Sasagawa no Shigezō (1810–1847), hun namen afgeleid van hun territoria rondom Iioka-strand en de Sasa-rivierbedding. In de teksten, geschreven door fictie-schrijver Sansantei Arindō (ookwel Jōno Saigiku, 1832–1902), hebben de twee rivalen de pseudoniemen Sutegorō en Higezō gekregen om zo de censuur te omzeilen. Hun vete duurde een aantal jaren voort totdat Sukegorō een trawant eropuit stuurde en Shigezō liet vermoorden in 1847, op zo'n achterbakse manier dat zelfs sommigen van zijn volgers (kobun) het afkeurden. Een klein groepje van Shigezō's kobun, waaronder zijn opvolger Seiriki no Tomigorō (soms geschreven als Tamigorō, echte naam Shibata Sasuke, 1817?–1849), wilden hem wreken en vielen in 1849 Sukegorō aan, maar zonder succes en Tomigorō pleegde zelfmoord toen hij omsingeld was door Sukegorō's handlangers. Dat lijkt het conflict grotendeels beëindigd te hebben. De bendeoorlog was zo grootschalig dat het veel aandacht kreeg van de bevolking van Edo en het deed hen denken aan de grote samoerai-strijden van vanouds. Het werd al snel onthaald als de "Suikoden van het Tenpō-tijdperk" door professioneel verhaalverteller (kōdanshi) Takarai Kinryō I. Daarmee refereert hij naar het enorm populaire Chinese boek Suikoden (Water Margin) dat gaat over 108 heldhaftige bandieten die de corrupte ambtenaren tarten. De Edo-bevolking was dol op ruige krachtpatsers die zich weinig aantrokken van autoriteit, en niet veel later werd een kabuki-toneelstuk in Edo uitgevoerd dat was gebaseerd op deze gebeurtenis, waarin de gokbazen en hun handlangers werden neergezet als overdreven sterke, ruige, maar nobele personages. Ook in Yoshitoshi's ontwerpen vertonen de mannen bovenmenselijke krachten, terwijl de teksten van Sansantei hun galanterie en goedaardigheid benadrukken.

Deze tekst vertelt hoe Sukegorō als jongeman roem verwierf toen hij Ikeda Kaku, een beruchte rōnin, ervan weerhield een klein dorpje te terroriseren in een dronken razernij. Het beeld toont hoe hij een gewapende Kaku, die bekend stond als een meesterzwaardvechter, met zijn blote handen tegen de grond werkt. De tekst gaat ook in op Sukegorō's karaktertrekken: evenwichtig, beheerst, en berekenend, Sukegorō hecht boven alles waarde aan rijkdom en macht en heeft weinig respect voor het mensenlijk leven (“heeft een lagere dunk van het menselijk leven dan van een ganzenveer” inochi o gamō yori mo karonzu 命を鵞毛よりもかろんず). De tekst noemt ook enkele van zijn belangrijkste handlangers: Sunosaki Matakichi 洲の崎亦吉, Niimachi Kanta 新待勘太, Oshita (Oshita no Rishichi) 尾下 ([sic] 小下), Kirishima (Kirishima Matsugorō) 桐島, and Sageo (Sageo no Isuke) 下緒. Tot slot beschrijft het kort het conflict tussen Sukegorō en zijn rivaal Sasagawa no Higezō (Shigezō) en laat de lezer weten dat hij wel drie keer aan de dood is ontsnapt en vreedzaam is gestorven aan ouderdom.

Verhalen van Hedendaagse Galante Mannen is een serie van 36 ontwerpen die Yoshitoshi vroeg in zijn carrière heeft gemaakt. De set draait om twee rivaliserende gokbendes die tot een bloederig conflict kwamen in de jaren 1840, in het gebied rondom de monding van de Tone-rivier in het noordoosten van de hedendaagse prefectuur Chiba. De twee bendeleiders (oyabun) waren Iioka no Sukegorō (1792–1859) en Sasagawa no Shigezō (1810–1847), hun namen afgeleid van hun territoria rondom Iioka-strand en de Sasa-rivierbedding. In de teksten, geschreven door fictie-schrijver Sansantei Arindō (ookwel Jōno Saigiku, 1832–1902), hebben de twee rivalen de pseudoniemen Sutegorō en Higezō gekregen om zo de censuur te omzeilen. Hun vete duurde voort voor een aantal jaren totdat Sukegorō een trawant eropuit stuurde en Shigezō liet vermoorden in 1847, op zo'n achterbakse manier dat zelfs sommigen van zijn volgers (kobun) het afkeurden. Een klein groepje van Shigezō's kobun, waaronder zijn opvolger Seiriki no Tomigorō (soms geschreven als Tamigorō, echte naam Shibata Sasuke, 1817?–1849), wilden hem wreken en vielen in 1849 Sukegorō aan, maar zonder succes en Tomigorō pleegde zelfmoord toen hij omsingeld was door Sukegorō's handlangers. Dat lijkt het conflict grotendeels beëindigd te hebben. De bendeoorlog was zo grootschalig dat het veel aandacht kreeg van de bevolking van Edo en het deed hen denken aan de grote samoerai-strijden van vanouds. Het werd al snel onthaald als de "Suikoden van het Tenpō-tijdperk" door professioneel verhaalverteller (kōdanshi) Takarai Kinryō I. Daarmee refereert hij naar het enorm populaire Chinese boek Suikoden (Water Margin) dat gaat over 108 heldhaftige bandieten die de corrupte ambtenaren tarten. De Edo-bevolking was dol op ruige krachtpatsers die zich weinig aantrokken van autoriteit, en niet veel later werd een kabuki-toneelstuk in Edo uitgevoerd dat was gebaseerd op deze gebeurtenis, waarin de gokbazen en hun handlangers werden neergezet als overdreven sterke, ruige, maar nobele personages. Ook in Yoshitoshi's ontwerpen vertonen de mannen bovenmenselijke krachten, terwijl de teksten van Sansantei hun galanterie en goedaardigheid benadrukken.

Hier is Sasagawa Shigezō (echte naam Iwase Shigezō, hier onder het pseudoniem Kasagawa Higezō) aan het worstelen met een woeste stier en staat op het punt het beest een flinke dreun te verkopen. De tekst geeft enige toelichting over het leven van Shigezō, inclusief het voorval met de stier (zie Inscriptie).

Hirate Miki (echte naam Hirata Miki, met andere karakters voor Miki, d. 1844), hier geschreven als Hirade Iki, was een rōnin (meesterloze samoerai) en zeer bekwame zwaardvechter. Volgens sommigen was hij een student van de zwaardmeester Chiba Shūsaku (1794–1856), die hem verbannen zou hem uit zijn school vanwege zijn wangedrag. Fabels en feiten over Hirate zijn zwaar verwikkeld, maar het is zeker dat hij op een gegeven moment een ingehuurde bodyguard (yōjimbō) werd voor de gokbendeleider Sasagawa no Shigezō (1810–1847) en dat hij een drankprobleem had (waardoor men zijn naam Miki 三亀 is gaan schrijven met de homofone karakters 造酒, oftewel “sake brouwen”). Hij schijnt een felle strijd geleverd te hebben bij de nachtelijke aanval op de basis van Shigezō in 1844. De yōjimbō kwam hierbij om het leven, maar de zwaardkunsten die hij die nacht vertoonde werden legendarisch en hij werd al snel een belangrijk personage in alle fictieve verhalen die volgden. Deze bestonden in de eerste instantie uit mondelinge verhalen door professionele vertellers, volkstoneel, geïllustreerde boekjes en prenten zoals deze, maar met de komst van de cinema in de 20^ste eeuw kwam daar verandering in. Al in 1925 verscheen een stille film getiteld Hirate Miki van regisseur Tadamoto Ōkubo, waarin de yōjimbō het hoofdpersonage van het verhaal was geworden. De bodyguard en de gokbazen keerden vele malen terug op het grote doek, maar de bekendste werd Zatōichi, over een blinde zwaardmeester die verwikkeld raakt in de bendeoorlog tussen Iioka en Sasagawa, en uiteindelijk tegenover Hirate Miki in een duel komt te staan.

Zie Iioka no Sutegorō voor een gedetailleerde beschrijving van de serie

Verzamelaarszegel van franse schilder Emile-Louis Mathon (1842–1893)

Dit triptiek was oorspronkelijk uitgegeven door Maeda Shōsaburō en werd heruitgegeven door Maruya Tetsujirō.

Verzamelaarszegel E. Mathon, Artiste-Peintre (Émile Louis Mathon)

Tekst door Tamenaga Shunsui II 為永春水

The warrior Yamamoto Kansuke (1501–1561) breaking through the enemy ranks and riding to his death at the Battles of Kawanakajima (1553–1564).

Tekst door Takabatake Ransen 高畠藍泉

One of most dramatic accounts of women wielding swords in anger concerns this revenge killing, in which the avengers were the man's two daughters: Miyagino and Shinobu.

Popular accounts of this affair exist in many versions. The factual basis of the story concerns a samurai called Shiga Daishichi, who was on the run because of a misdemeanor and hid in a paddy field, in a village near Shiroishi Banashi in Mutsu Province. By chance, he was observed by a farmer, Yomosaku, who had been transplanting rice seedlings, and in his surprise Shiga Daishichi panicked and killed him. Yomosaku had two daughters, the eldest of whom, Miyagino, had (according to the more romantic versions of the tale) been engaged to be married to a samurai, but through poverty had been sold into prostitution and become a tayū — a sex worker of the highest status — in Yoshiwara, in Edo. The younger daughter, Shinobu, intending to tell her elder sister about her father's death, went to Edo, where she tracked down her sister. They then secretly slipped away from Yoshiwara in order to seek revenge for their father's death, and began to study the martial arts under the guidance of Miyagino's samurai fiancé. They were eager in their pursuit of knowledge, and the result was the vengeance on their father's enemy, Shiga Daishichi, in 1649.

The sisters were determined to carry out the revenge themselves, and the details are largely historical. When the time was ripe, they went through the formalities of asking their daimyō for authorization to avenge the death of their father. There was, in this case, no need for a long search for the enemy, as he had remained in the daimyō's service. The lord accordingly ordered the man to be brought before him to face the girls in combat. Miyagino was armed with a naginata while Shinobu wielded a kusarigama, the sharpened sickle with a long weighted chain. Shiga Daishichi's sword was rendered ineffectual with the aid of the chain, and the other sister finished him off with her naginata.

Stephen Turnbull, The Samurai Swordsman: Master of War, p. 152

Collector seal: E.M. (Émile Louis Mathon)

Ōkubo Hikozaemon, ook bekend als Ōkubo Tadataka (1560–1639), was een samurai die de Tokugawa-clan diende. Hij protesteerde tegen een verbod op het betreden van het kasteel in een draagstoel met een ludieke actie: hij liet zijn bedienden hem dragen in een tobbe en paradeerde zo door de straten naar het kasteel. De oude samurai bracht veel roering teweeg bij toeschouwers, die het erg vermakelijk vonden.

De schrijver van het voorwoord is Itō Senzō 伊東専三 (1850–1914), pseudonym Kyōtō 橋塘, de eigenaar van een okashi-winkel (Japanse zoetwaren) die verder werkte bij het ministerie van Financiën. Hij schreef ook fictie en had gestudeerd onder de bekende auteur Kanagaki Robun (1829–1894).

Linkerblad van een diptiek

Onderdeel van een grote, ongetitelde reeks acteursportretten die zijn gepaard met gedichten geschreven door de acteurs zelf. De meeste achtergronden zijn ontworpen door Miyagi Gengyo (1817–1880). Kunisada heeft ook een serie met hetzelfde concept gemaakt voor uitgever Uoya Eikichi in hetzelfde jaar.

De Slag van de Jiameng-bergpas is een fictieve veldslag in de 14^e-eeuwse roman Een Romantiek van de Drie Koninkrijken. Tijdens deze slag gaan de historische figuren Ma Chao (176–222) en Zhang Fei (d. 221) een duel aan.

Deel van een triptiek dat alle betrokken acteurs afbeeldt in formele kleding. Het Waseda Tsubouchi Memorial Theatre Museum heeft een volledige set (inv. nos. 120-0014, 120-0052, & 120-0053).

Middelste deel van een triptiek

Rechterblad: Arashi Otohachi III in de rol van Yamakaze Hirama (山風平馬), Bandō Takesaburō IV als Itsuya Tōji (逸弥藤次), Bandō Hikosaburō IV als Iwaki Tōma (岩木當馬)

Middenblad: Ichikawa Kodanji IV als Ishikawa Goemon (石川五右衛門), Seki Kasuke als zijn zoon Gorōichi (倅五郎市)

Linkerblad: Onoe Kikujirō II als Oritsu (おりつ) en Morita Kan’ya XI als Iwaki Hyōbu (岩木兵部)

Ishikawa Goemon (1558–1594) was een semi-legendarische bandiet en volksheld die stal van de rijken en gaf aan de armen. Hij en zijn zoon werden veroordeeld tot levend gekookt worden nadat hij een mislukte poging had gedaan de krijgsheer Toyotomi Hideyoshi te vermoorden. Volgens een populaire legen wist hij zijn zoon te redden door hem boven zijn hoofd te houden en zo lang mogelijk het kokende water te weerstaan. Deze heldendaad overtuigde zijn beulen om de jongen te sparen. Goemon was een enorm populair personage in het volkstoneel en de populaire literatuur.